ADI AŞK

Ruzgar gibi keskindin. Yanımdan geçerken bile. Nefesim kesiliyordu. Canım aciyordu. İnsanın sevdiği neden canını yakarki. Sevmedin mi yoksa beni? Hiç mi?...

Dayanamıyorum adına şarkılar sözler şiirler yazdığım. Ama Sensizliğe değil. Senin benim aklıma bırakıp durduğun o sorularda boğulmaya dayanamıyorum.

Özledim. Evet. Çok özledim. Bir çok şeyi özledim. Ama en çokta kendimi özledim.

Gözlerimdeki o yaşlar. Yüreğimi derinden yakar. Sen beni Hiç ama hiç anlamadın. Hissetmedin. En çokta bu yakar...

Gel... Gel artık... Gel artık şu dünyadan BİZolmadan göçmenyelim. Çünkü bu benim canımı çok acıtıyor bakışlarına,gülüşüne aşık olduğum...

Belki suan. Belki yarın. Belki bigün. Belki bugün, bu dünyadan gidicez. Ve benim canımı yakan azrailin canımı alması değilde, seninle hiç BİZ olmadan gitmem yakacak canımı...

Uzakta değilsin. Ama hiç yakında olmadın bana.

Hep yanımdaydın aslında. Aklımda. Kalbimde. Yüreğimde. Hayallerimde. Gecemde, gündüzümde. Yatagimin bir köşesinde. Vücudumdaki her hücrede vardın sen. Ama ne garipti ki sen hiç olmadın. Çünkü sen hiç gelmedin.

Biz aslında BIZ olamadık seninle.

Hep uzak olduk seninle.

Bu sözlerin senin uğruna yazılmış olması güzel.

Ama sen bunları görmüyorsun sevgili.

Neye yarar o zaman bu sözler.

Acı değil. Tatlı olmalıydın bana.

Aklıma geldiğinde gözümden damlalar suzulmemeliydi...

Yüzümde bir tebessüm gerekliydi.

Seni görünce sizlamamaliydi kalbim.

Içimde uçmalıydı kelebekler heyecanla.

Hızla atan kalbim sana olan umutsuzluk telaşından değil

Sana olan aşkımdan atmalıydı.

Sen benim herşeyimdin. Hiç benim olamasanda. Hep benimdin.

               Kaç gece vazgeçtim haberin var mı?

            Ama sen hep hatırlattın, yapamıcağımı...

Garip. Çok garip. Ellerini hiç hissedemedim. Gözlerine yakından bakamadım. Ezberleyemedim o hatlarını. Mimiklerini. Öpmek isterdim gözlerinden. O hafif kirli sakallarımdan. Elini koyardım kalbime. Bak derdim. Burada sen varsın. Içimdesin. Uğraşma çıkamazsın buradan. Çünkü kök saldın derdim. Sonra koyardım elimi kalbinin üzerine. Bak derdim. Burada ise ben varım. Kendimi senden hiç alamadım ben. Uğraştım. Çabaladım. Olmadı...

Bazen o kadar kötü hissediyordum ki. Ağlasam bile, hiç birşey değişmiyor. Biliyorum çünkü. Mutluluk denen şeyin bende etkisinin ne kadar kısa olduğunu çok iyi biliyorum. Ve mutluluğum birde senin sayende oluyorsa tabiki 2 dakika bile sürmez. Diyor ya şarkı da~mutluyum ama birazdan geçer~.... Benimkisi de o hesap işte.

Bedenim çok hasta. Ruhum çok ıssız ve sessiz. Kalbim ise çok halsiz ve yorgun. Sebebi ise her seni gördüğümde deli gibi attığı için...

Sende de oluyor mu bu? Böyle hep okuduğumuz duyduğumuz şey olan, boğazda bir düğüm, kalpte hızlı bir çarpıntı, içimde hafif bi burukluk, göz bebeklerimde büyüme, vücudumu saran bir telaş, kafamda ise bir durgunluk....

Beni bunlar öldürüyor. Derine saplanan ard arda atılan aşk okları gibi. Ve emin ol bunu yaşamaktan yoruldum. Her seferinde o okları yemekten çok yoruldum. Heleki bu hisler, sende yoksa bu beni daha da yorar, öldürür...

Fotoğrafçıya gittim bugün. Senin fotoğraflarından birini çıkarttırdım. Biliyorum sen bunu bilmiyorsun. Bunları seninle konuşuyormuş gibi yazıyorum. Evet. Ama bu da benim tesellim olsun.... Fotoğrafın bende duruyor. Neden çıkarttırdım? Neden yaptım bunu?  Bilmiyorum... Sana karşı aşk mı yoksa sadece sıradan bir sevgi mi hissediyorum.. Onu da bilmiyorum...

BİLMİYORUM İSTE!

Hiç bir şey bilmiyorum. Ne seni, ne de kendimi. Ben öğrenmek istedikçe işler dahada karışıyor...

Keşke diyorum. Keşke duygusuz insanın teki olsaydım. Keşke ben Aşk denen o illette bağlı kalmasaydım. Keşke ben sana bağlı kalmasaydım diyorum.. Aha şu kalbim yerine bir taş olsaydı da. Seni sevecek bir kalbim dahi olmasaydı....

Değmez diyorlar. Onları haklı çıkartma olur mu? Çünkü ben bu sevgim için pişman olmak değil. Huzur bulmak istiyorum.

Kavuşamadığım. Ben çok yorgunum. Artık bana acı çektirme olur mu? Bakışlarınla beni daha fazla öldürme. Olur mu?...

https://www.instagram.com/endless_heaven6/